این پژوهش با هدف شناسایی پیشایندها و پیامدهای بهکارگیری هوش مصنوعی در مدیریت آموزشی مدارس ابتدایی ایران و طراحی مدل مفهومی بومی برای تحقق «مدرسه هوشمند آینده» انجام شد. با استفاده از روش تحقیق ترکیبی (کیفی-کمی) و مصاحبهه ای نیمه ساختاریافته با معلمان، مدیران، و متخصصان فناوری آموزشی، عوامل کلیدی موفقیت شامل زیرساخت های فنی، توانمندسازی معلمان، رهبری آموزشی، سیاستگذاری هوشمند، و اقلیم روانی مدرسه شناسایی شدند. نتایج نشان داد هوش مصنوعی می تواند کیفیت یادگیری، عدالت آموزشی، انگیزه دانشآموزان، و کارایی مدیریتی را بهبود بخشد، اما چالش هایی نظیر کمبود مهارت های دیجیتال، نگرانی های امنیتی، سوگیری الگوریتمی، و مقاومت فرهنگی مانع تحقق این پتانسیل هستند. طراحی مدل پیشنهادی مبتنی بر شرایط بومی ایران، نیازمند توجه همزمان به نوآوری فناورانه و حفظ ارزشهای انسانی است. پیشنهاد می شود برنامه های آموزشی برای معلمان، تدوین چارچوبهای اخلاقی، و تقویت زیرساخت ها در اولویت سیاستگذاری قرار گیرد.